"Nie pytaj jaką drogą pójdziesz. Ważne, że chcesz pójść za Mną, że nie chcesz się wracać, oglądać za siebie, ale masz wzrok zwrócony ku Mnie"

 

„Pójdz za Mną” - przypominam sobie dni i sytuacje, w których doswiadczałam wezwania Jezusa. Pamiętam, jak Jezus olśnił mnie swoim światłem, Jego spojrzenie przeniknęło mnie i przemieniło do głębi. Jezus patrzył na mnie, nie spuszczał ze mnie wzroku i to On dostrzegł mnie w tłumie. Zrozumiałam, że szczęście może mi dać tylko Jezus. On zna moją duszę i moje kroki. Zaufałam mu całkowicie, a im więcej ufałam tym pełniej zawierzałam Mu swoje życie.

Pan stanął przy mnie, dając mi moją Mamę, która wychowała się w rodzinie religijnej, gdzie Bóg był na pierwszym miejscu. Przykład jej rodziców i ich troska o życie duchowe dzieci było bardzo ważne. W tym duchu wzrastało Mamy wnętrze a było ono napełnione głęboką miłością do Jezusa. On napełnił ją łaską powołania i pragnieniem wstąpienia do klasztoru. Mówiła do mnie po latach: „Już sobie kupiłam walizki na wyjazd do klasztoru.” Nestety jej życie potoczyło się inaczej. Na drodze stanął mój Tata a Mamy rodzice byli za tym, aby wzięli ślub i stworzyli rodzinę. Mama tę sytuację bardzo wewnętrznie przeżyła, ponieważ jej plany się pokrzyżowały. Mówiła: „Zawsze okazywałam wielki szacunek do swoich rodziców, więc i tym razem postanowiła być im posłuszna”. Powiedziała mi też: „Dziecko tak postąpiłam, gdyż taka była wola Boża.”

 

Jezus przyjął ofiarę posłuszenstwa mojej mamy. Moi kochani rodzice wychowali czwórkę chłopców i mnie, najmłodszą córkę. Mówili mi, że byłam żywym i radosnym dzieckiem. Mama uczyła mnie jak stawiać pierwsze kroki na ścieżce wiary i pragnęła abym wybrała taką drogę, żebym na niej była szczęśliwa. Widziałam ją często modlącą się na Różańcu. Nigdy nawet największe zmęczenie nie było pretekstem do opuszczenia modlitwy. Klękała z nami do modlitwy porannej i wieczornej przed obrazem, który przedstawiał Jezusa głoszącego kazanie z łodzi.

 

Będąc w takim duchu wychowywana, zaczęłam tęsknić za spotkaniem z żywym Bogiem. Postanowiłam wstępować do kościoła przed i po szkole, aby ukłonic się Panu Jezusowi w Tabernakulum i prosic Matkę Bożą Ludźmierską o pomoc. Rozmowa z Jezusem była w ciszy mojej duszy, tam, gdzie nikt nie ma dostępu, tylko On. Taka była wtedy potrzeba mego serca. Po tych spotkaniach, czułam wewnętrzną radość i spokój.

 

Wraz z moim dorastaniem, dojrzewało również moje serce. Moja tęsknota i moja miłość była bardziej świadoma. Na mojej drodze stanęły Siostry Serafitki, które znały mnie od dziecka, ponieważ pracowały przy Sanktuarium Maryjnym w Ludźmierzu, mojej rodzinnej parafii. Zapraszały mnie często do pomocy przy kościele, do dekorowania ołtarzy kwiatami na odpusty itp. Te spotkania pomogły mi bardziej przyjrzeć się życiu sióstr. Były one rozmodlone, radosne, między nimi panowała wyrozumiałość, miłość i pracowitość. Swoim postępowaniem ukazywały piękno życia zakonnego. Te spostrzeżenia pomogły mi zacząć zastanawiać się poważniej nad życiem zakonnym. Siostry widząc moje zainteresowanie, postanowiły skontaktować mnie z Matką Prowincjalną w Oświęcimiu. Po pewnym czasie otrzymałam od niej list z zaproszeniem na Święta Wielkanocne. Choć nie mogłam skorzystać z tego zaproszenia, zachowałam ten list do dzisiaj. Rozwinęła się między nami korespondencja, która bardzo mnie inspirowała i pozwalała na stopniowe rozeznawanie głosu, który zaczął coraz intensywniej odzywać się w moim sercu.

 

Każdy ma swoja drogę, dla której jest stworzony. Tylko czy zawsze jako wolni, wybieramy tę dobrą? Tak Bóg dał, że mogłam uczestniczyc w święcenich kapłanskich mojego kuzyna w Krakowie. Wykorzystując wolny czas, postanowiłam poszukać klasztoru Sióstr Serafitek. Nie był to zbyt mądry pomysł, ponieważ nie znałam ani miasta, ani adresu sióstr. Wiedziałam, jak dojść do dworca, a po drodze przypadkiem natrafiłam na klasztor Sióstr Prezentek. Pociągnęłam za sznurek dzwonka i w drzwiach ukazała się siostra, która zapytała w jakiej sprawie przyszłam. Byłam trochę wystraszona, w zasadzie nie wiedziałam po co tam poszłam, przecież nie mogłam je zapytać o drogę do Serafitek! Kazano mi czekać w ciemnym korytarzu. Po chwili stanęła przede mną bardzo wysoka siostra i poprosiła mnie do pokoju na rozmowę. Dość wystraszona zapytałam o to jakie są zasady przyjęcia do klasztoru. Na szczęście, to jeszcze nie był dobry czas, przeszkodą był mój wiek. Miałam wtedy 15 lat. Siostra powiedziała, żebym wróciła, jak skończę szkołę. Jezu, wszystko co mnie spotykało było Twoja łaską, choć po tej wizycie moje oczy zalały się gorzkimi łzami. Jednak inne miejsce miało się stać już wkrótce moim domem. 

 

Po pewnym czasie posłał mnie Jezus w inne miejsce. Był czerwiec 1970 rok, rekolekcje dla dziewcząt u Sióstr Serafitek w Oświęcimiu. Pamiętam jak dziś, że trwały trzy dni, a w podróży towarzyszyła mi pani Antonia, moja nauczycielka matematyki. W tym czasie spotkałam naprawdę rozmodlone dziewczęta, a niektóre z nich były już kandydatkami. Rekolekcje były dla mnie pogłębieniem mojej wiary i trwaniem z Jezusem w czasie adoracji. To był kulminacyjny moment, moja rozmowa z Jezusem o ostatecznym podjęciu decyzji. Usłyszałam w duszy: Nie bój się i nie przerażaj, Ja jestem z tobą. Te słowa ukoiły moje serce. Moja tęsknota i moja miłość stała się bardziej ugruntowana i świadoma.  

 

Po rekolekcjach był taki zwyczaj, że podchodziłyśmy po kolei do Matki Prowincjalnej, aby się przywitać. Przedstawiłam się, że jestem z Ludźmierza i usłyszałam słowa: „To ty Marysiu?”. „Tak, Matko” - odpowiedziałam. Usłyszałam: „Dobrze, że przyjechałaś, myślę, że już zostaniesz z nami.” Moja odpowiedź była szybka i zdecydowana: „Tak Matko!”. Był to piękny moment, zaakceptowania mnie w służbie dla Jezusa. Moje serce wyrywało się w modlitwie: Jezu oto jestem, cała Twoja. I każdy dzień, który mi dajesz, też jest Twój. Pamiętam, że był to bardzo szczęśliwy moment, a tym większa była moja radość, ponieważ zrozumiałam, że Miłość mnie wybrała i ukochała. Jezu Ty wszystko wiedziałeś i przenikałeś mnie do głębi.

 

Maryja wiele wiedziała i wiele przeżywała, ale rozważała i zachowywała to w swoim sercu. Także cierpienie. Podobnie moja Mama, z jednej strony cieszyła się moją decyzją, ale moje odejście z domu rodzinnego napełniało ją smutkiem i czasem z jej oczu popłynęły łzy. Zdawała sobie sprawę z prawdziwości mego powołania. Wiedziała z własnego doświadczenia, ile kosztuje sprzeciw rodziców w tej sprawie. Nie chciała sprzeciwiać się woli Bożej. Nigdy nie pytała, dlaczego tak szybko. Wiedziała, że wybrałam najlepszą cząstkę mego życia, służąc Bogu i bliźnim. Z czasem Bóg dał jej poznać, że oddając mnie nie pozostawił jej bez opieki.  Za wielką łaskę poczytuje sobie moje czuwanie przy Mamie i opieka nad nią, aż do chwili jej śmierci.

 

Pozostała część rodziny nie była przygotowana na taki moment. Dostałam list od brata, abym wracała. Tata i moi bracia byli w szoku, nie mogli zrozumieć, dlaczego poszłam do klasztoru. Pod koniec tego listu, brat zaznaczył jednak - „jeśli masz powołanie to zostań”.  Tak właśnie zrobiłam, odczytałam to jako ich pozwolenie. Wiem, że był to moment smutku dla nich, ale nie trwali w nim długo. Widząc mnie uśmiechniętą i szczęśliwą smutek ich przemienił się w radość.

 

Czas był narzędziem mojej przemiany i stopniowego nawracania serca coraz bliżej Jezusa i Jego Miłości. Nie zaprzeczam, że droga pojścia za Jezusem to droga wyrzeczeń i wysiłku. Po drugiej stronie leży jednak nagroda w postaci pokoju serca, głębokiej radości i spełnienia. Nie jest to smutna namiastka życia, ale bardzo dynamiczny proces, w którym Jezus rozwija mnie i upodabnia do siebie: Nie lękaj się, nic nie jest ponad miarę twoich sił. Mając już tak wiele lat życia zakonnego za sobą, wiem, że otrzymywałam od Jezusa wielkie dary, na które ani trochę nie zasługiwałam. W odpowiedzi starałam się całą swą uwagę i wysiłek skierować na to, by pomnażać otrzymane dobra i służyć nimi w uniżeniu i zapomnieniu o sobie. Z każdym kolejnym rokiem widzę jak wiele zawdzięczam Opatrzności oraz osobom, które spotykam na mojej drodze. Przed mymi oczyma staje cała moja rodzina, poszczególne siostry serafitki, nauczyciele, kapłani, tak wiele różnych ludzkich twarzy przez te lata.  Dziękuję Dobremu Bogu za wszystkie dni, za wszystkie sytuacje, w których odczuwałam Jego troskę i serdeczną  miłość do mnie. Niech moje życie będzie wciąż dziękczynieniem i ciągłym zadziwianiem się hojnością Pana.

s. Sancja Panek