Kilka miesięcy temu zostałam poproszona abym napisała świadectwo swojego powołania. 

Znacznie lepiej piszę ikony – pomyślałam, niż teksty….ale spróbuję. 

Zacznę od wiersza, który w klasie maturalnej przysłała mi moja przyjaciółka 

Nie wiem, kiedy to było.

Ty wiesz to lepiej ode mnie , mój Panie.

Kiedyś  w jakieś chwili nastąpiło pierwsze spotkanie

Chyba Cię nie poznałam wtedy,

przeszłam obca, daleka…

Patrzyłeś za mną długo,

 i cierpliwieś na mnie czekał.

A w moim sercu coś zostało

– pamięć  snu jakiegoś czy marzenia.

Nie wiedziałem wtedy, Panie,

że Ty sny w rzeczywistość zmieniasz.

Dzisiaj już wiem.

Słowami nie ogarnę, nie wyrażę przeszłości.

Każdą jej chwilę pisałeś żywymi głoskami miłości.

Podszedłeś do mnie jak królewicz jasny

z kwiatem szczęścia w dłoni.

Rzeczywistość stała się piękniejsza od baśni.

Podszedłeś do mnie w blasku cierniowej korony.

Stanąłeś przede mną ubogi, ukrzyżowany, upokorzony,

Bez słów powiedziałeś mi wszystko….

 

 

Można by w tym miejscu zacząć opisywać wydarzenia, ludzi, słowa, w których to On przychodził…

Czasem zaskakujące, porywające, patrząc po ludzku wprost niemożliwe, a czasem takie zwyczajne, codziennie jak kromka chleba.

Powołanie to spotkanie z pełnym miłości spojrzeniem Chrystusa. I to jest dla mnie najważniejsze i tym chcę się podzielić.

Lubię, gdy na mnie patrzy i lubię patrzeć na Niego. To spojrzenie ucisza, uspakaja. To spojrzenie rozumie… zna mnie przecież od zawsze. 

Nie potępia, nie ocenia… wręcz przeciwnie pociąga i od środka uzdrawia. 

Mijają dni, lata od tego pierwszego spotkania (w tym roku już jubileusz 25-lecia życia zakonnego) a ONO wciąż działa. 

Noszę je w sercu jak najdroższy skarb.

On czule patrzy na mnie nie tylko na modlitwie, ale też wtedy, gdy pracuję, odpoczywam, spotykam się z ludźmi.

Nieustannie towarzyszy mi Jego miłujące spojrzenie. Wiem też, że On pragnie bym to doświadczenie niosła dla innych. Bym patrząc oczyma Chrystusa dawała o wiele więcej, niż tylko to co widać na zewnątrz.

Podejmując pracę nad ikoną Oblicza Jezusa najtrudniej jest dla mnie zawsze namalować oczy.

Ukryć w nich to co niewidoczne, co można zrozumieć tylko sercem, przede wszystkim by opowiadały i zapraszały do SPOTKANIA, w którym życie nabiera sensu.

Mam świadomość tego, że jestem tylko „pędzelkiem” w Jego ręku. Trwając na adoracji, kontemplując Jego spojrzenie ufam, że uzdolni mnie do podjęcia zadania.